ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΣΚΟΥΠΊΔΙΑ

Της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου

Στο κέντρο της Αθήνας το σκοτάδι πέφτει κι ένας άπονος αέρας κάνει τα κορμιά των ανθρώπων να ριγούν. Πολύ θα ήθελαν να μην είναι έξω, αλλά μέσα στη θαλπωρή της οικογενειακής τους εστίας. Μόνο που η τελευταία είναι πλέον ανύπαρκτη, ακόμη και γι’ αυτούς που έχουν ένα τόσο δα διαμερισματάκι- έστω υπόγειο και χωρίς ήλιο.

Η Θαλπωρή πέταξε σαν τρομαγμένο πουλί όταν ήρθε η Ανεργία και στρογγυλοκάθισε, γελώντας σαρδόνια, στον μοναδικό τους καναπέ. Καθόλου δε νοιάστηκε που τα δόντια της έλειπαν, τα μάτια της ήταν βαθουλωμένα όσο δεν παίρνει- ένας άθλιος σκελετός, ντυμένη με βρώμικα κουρέλια ήταν.

Η μπόχα τους έκανε όλους να φύγουν, να εξαφανιστούν από το μικροσκοπικό σαλόνι. Την άφησαν αφέντρα του σπιτιού τους, έγιναν δούλοι της να αναθεματίζουν ο ένας τον άλλο, να ρίχνουν το φταίξιμο της κατάντιας τους στον αρχηγό της οικογένειας, τους πολιτικούς, την κοινωνική διαφθορά…

Το στάδιο της πρώτης ταραχής διαδέχτηκε η ελπίδα. «Θα φύγει, τι θα κάνει, θα βρούμε τρόπο να τη διώξουμε».

Μάταια. Καθώς τα μέλη της οικογένειας, ανήμπορα, υποτάσσονταν το ένα μετά το άλλο, η ανεργία πάχυνε, ασχήμαινε περισσότερο- έφτασε να μην της φτάνει ο καναπές.

Ένα βροχερό βράδυ, η πόρτα υποχώρησε με πάταγο. Καινούργια, απρόσκλητη επισκέπτρια όρμησε και, χαρούμενη, αγκάλιασε την Ανεργία. Ήταν η Έκτακτη Φορολογία. Οι δούλοι έμαθαν ότι οι ασχημομούρες ήταν αγαπημένες εξαδέλφες.

Το ίδιο βράδυ, άυπνοι, με την αγωνία να τους φέρνει ταχυπαλμίες, άκουσαν ότι οι καταληψίες είχαν σκοπό να φέρουν όλο τους το σόι. Τους άρεσε το υπόγειο, η Αθλιότητα που μεγάλωνε στα πεζοδρόμια με γεωμετρική πρόοδο- μια ατίθαση μικρή που κάθε μέρα της αντιστοιχούσε σε ένα χρόνο.

Οι δούλοι έσκυψαν το κεφάλι και έφυγαν. Πήραν ο καθένας τους άλλο δρόμο. Δεν ήθελαν να ξέρουν πώς περνούσαν οι υπόλοιποι. Πονούσαν, θύμωναν, απελπίζονταν. Και πάλι από την αρχή.

Οι άνθρωποι που τριγυρνούν αυτό το κρύο βράδυ- και κάθε βράδυ- κρύβουν τα πρόσωπά τους. Αν συναντήσουν κάποιον γνωστό, καλύτερα να μην τους καταλάβει. Ευτυχώς, οι σκουπιδοτενεκέδες είναι πολλοί και ξέχειλοι. Υπάρχουν σκουπίδια για όλους. Σκουπίδια που είναι οι μόνοι φίλοι τους. Τα σκουπίδια τους δίνουν να φάνε, τους επιτρέπουν να τα χρησιμοποιήσουν για να βγάλουν κάποια ευρώ, τους παρέχουν ρούχα, παπούτσια και χάρτινα σπίτια. Είναι τόσα πολλά, που δεν χρειάζεται να τα διεκδικήσουν, να παλέψουν για την απόκτησή τους.

Εικόνες πρωτοφανέρωτες, επώδυνες για την ψυχή, εικόνες σημερινές, χωρίς αύριο.