The world I love:my novels, my favorite themes

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ ΑΝΟΥΑΡ ΑΣ ΣΑΝΤΑΤ(1918-1981)      
Της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου





Ο Μουχάμαντ Ανουάρ ας Σαντάτ γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1918 σ’ ένα μικρό χωριό του Δέλτα του Νείλου, το Μιτ Αμπού αλ Κουμ. Οι γονείς του, φτωχοί αγρότες, είχαν δεκατρία παιδιά και η φροντίδα του Ανουάρ έπεσε στην ευθύνη της γιαγιάς του. Μια γιαγιά ιδιαίτερη, αφού του διηγιόταν ιστορίες για την αντίσταση εναντίον της βρετανικής κατοχής της Αιγύπτου, αλλά και άλλες που αφορούσαν θέματα της σύγχρονης ιστορίας. Το μυαλουδάκι του Ανουάρ γέμιζε...
Υπήρξαν τέσσερα άτομα που τον επηρέασαν στα χρόνια της νιότης του:
-ο Ζαχράν, ένας Αιγύπτιος που είχε αντισταθεί με όλες του τις δυνάμεις στους Βρετανούς, όταν εκδηλώθηκαν διαμαρτυρίες των αγροτών. Κρεμάστηκε για αντίποινα, επειδή στις συμπλοκές σκοτώθηκε ένας Άγγλος στρατιώτης. Η λεγόμενη μπαλάντα του Ζαχράν ενέπνευσε τον νεαρό Ανουάρ τον εθνικισμό, μια ιδεολογία που θα τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή.
-ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο εμπνευστής και δημιουργός της σύγχρονης Τουρκίας, που ο Ανουάρ θαύμαζε για την ικανότητα στην επιβολή μεταρρυθμίσεων.
-ο Μαχάτμα Γκάντι, ο μεγάλος Ινδός ηγέτης, για την ιδεολογία του περί μη βίας, και
-ο Αδόλφος Χίτλερ, για τον τρόπο που έκανε τον γερμανικό ναζισμό στρατηγική απειλή για την Βρετανία.

Το 1938, έχοντας αποφοιτήσει από την Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία του Καϊρου, εντάχθηκε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού στο Σώμα Διαβιβάσεων στο Σουδάν( τότε ανήκε μαζί με την Αίγυπτο στο βρετανικό προτεκτοράτο), όπου γνώρισε τον Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ. Οι δυο τους και κάποιοι άλλοι ίδρυσαν την μυστική οργάνωση Κίνημα Ελευθέρων Αξιωματικών (ΚΕΑ), με σκοπό να απελευθερώσουν την Αίγυπτο από τους Βρετανούς, αλλά και από την βασιλική διαφθορά.
Κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο φυλακίστηκε από τους Βρετανούς, επειδή συνεργάστηκε με τον Άξονα, ως πληροφοριοδότης, επιδιώκοντας πάντα την απομάκρυνση των Βρετανών από την πατρίδα του.
Το 1952 συμμετείχε με την ΚΕΑ στην λεγόμενη Αιγυπτιακή Επανάσταση, που ανέτρεψε τον βασιλιά Φαρούκ Α΄στις 23 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς.
Το 1954, με τον Νάσερ Πρόεδρο, διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών, το 1959 έγινε Γραμματέας(αρχηγός) της Εθνικής Ένωσης-μιας σημαντικότατης γραφειοκρατικής οργάνωσης που στήριζε το καθεστώς, το διάστημα 1960-1968 διετέλεσε Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, Αντιπρόεδρος της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας και το 1964 μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου- του οργάνου που, στην ουσία, κυβερνούσε τον τόπο. Στο τέλος του 1969 έγινε ξανά Αντιπρόεδρος και παρέμεινε μέχρι τον θάνατο του Νάσερ από καρδιακή προσβολή το 1970, οπότε και τον διαδέχτηκε στην Προεδρία.
Κανείς δεν πίστευε ότι θα παραμείνει Πρόεδρος για πολύ. Τον υποτιμούσαν, θεωρώντας ότι δεν ήταν παρά μια μαριονέτα του Νάσερ, του οποίου οι κλωστές που τον συγκρατούσαν θα έσπαζαν με την πρώτη λανθασμένη κίνηση.
Ο Ανουάρ Σαντάτ έμελε να τους εκπλήξει όλους. Μια σειρά από ευφυείς πολιτικές κινήσεις είχε ως αποτέλεσμα να διακριθεί ως ένας ξεχωριστός ηγέτης με το δικό του, προσωπικό κύρος.
Με την Διορθωτική Επανάσταση εξεδίωξε όλα τα κυβερνητικά, πολιτικά και στρατιωτικά ερείσματα των πλέον φανατικών νασερικών εξτρεμιστών.
Μόνο ένα χρόνο αργότερα, εν μέσω του Πολέμου της Φθοράς στο κανάλι του Σουέζ, υποστήριξε τις προτάσεις ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών, με σκοπό την ειρήνη με το Ισραήλ και την αποχώρησή τους από τα εδάφη που είχαν πατήσει το 1967(πόλεμος 6 ημερών). Στην αρχή, τόσο οι ΗΠΑ, όσο και το Ισραήλ δεν δέχτηκαν.
Ο Σαντάτ αντελήφθη ότι η επιθυμία του Ισραήλ να διαπραγματευθεί ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την στρατιωτική απειλή που αποτελούσε η Αίγυπτος, μια απειλή που είχε, βέβαια, μειωθεί μετά τον παραπάνω πόλεμο και την ήττα των συνασπισμένων αραβικών χωρών. Ωστόσο, η μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ προερχόταν από την παρουσία ικανού αριθμού σοβιετικών στρατιωτικών(περίπου 20.000 άτομα) στην Αίγυπτο, με τη μορφή των στρατιωτικών συμβούλων και του ανάλογου εξοπλισμού.
Και τότε, συνέλαβε ένα ιδιοφυές σχέδιο: έδιωξε από την Αίγυπτο τους σοβιετικούς συμβούλους και αναδιοργάνωσε τον στρατό, με σκοπό να αναμετρηθεί με το Ισραήλ, να αποσπάσει τα καταπατημένα εδάφη(Χερσόνησο του Σινά και Λωρίδα της Γάζας) και να «παίξει» με αιώνιες διαπραγματεύσεις (όσοι κάνατε τον απαραίτητο συνειρμό με τον Αττίλα στην Κύπρο, πράξατε σωστά).
Η κίνηση να διώξει τους σοβιετικούς σε μια εποχή που η Αίγυπτος αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα και υπήρχαν προβλήματα με τη μικρή βοήθεια που παρείχαν οι σοβιετικοί, τη στιγμή που η παρουσία τους στην Αίγυπτο τους έφερνε τεράστια πλεονεκτήματα (έλεγχος και διείσδυση στην Μέση Ανατολή) ήταν πραγματικά τολμηρή.
Η επιτυχής συνέχεια δόθηκε τον Οκτώβριο του 1973, στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, συνεργαζόμενος με τον Πρόεδρο της Συρίας Χαφέζ αλ Άσαντ. Μια κυριολεκτικά αιφνιδιαστική και νικηφόρα επίθεση, που τον ανέδειξε ήρωα της χώρας του, και-έστω για λίγο-του αραβικού κόσμου.
Μετά, κάνοντας μια τεράστια στροφή, υπέγραψε, μετά από μακρότατες συνομιλίες, την ισραηλινο-αιγυπτιακή Συνθήκη Ειρήνης. Μια στροφή που τού χάρισε το Νόμπελ Ειρήνης και το προνόμιο του πιο μισητού ανθρώπου επι γης μεταξύ των Αράβων, οι οποίοι αντέδρασαν άμεσα, αποβάλλοντας την Αίγυπτο από την Αραβική Ένωση. Ήταν η πρώτη τους κίνηση.

Στις 6 Οκτωβρίου 1981, ο Πρόεδρος Σαντάτ επιθεωρούσε τα αιγυπτιακά στρατεύματα πριν τον εορτασμό και την παρέλαση της επετείου του νικηφόρου πολέμου του Γιομ Κιπούρ.
Μια ομάδα μουσουλμάνων εξτρεμιστών, με αρχηγό τον Καλέντ ελ Ισλαμπουλί- υπολοχαγό του αιγυπτιακού στρατού με διασυνδέσεις στην τρομοκρατική οργάνωση Τακφιρ Βαλ-Χαζίρα, και ντυμένοι με κανονικές στρατιωτικές στολές, σταμάτησαν εκεί μπροστά, στον χώρο της επιθεώρησης.  Προηγουμένως είχαν καπνίσει όλοι τους χασίς, τιμώντας αυτή την παράδοση της Μέσης Ανατολής.
Με γρήγορες κινήσεις πυροβόλησαν και έριξαν χειροβομβίδες στους αξιωματούχους και τα στελέχη της αιγυπτιακής κυβέρνησης, τραυματίζοντας και θανατώνοντας αρκετούς. Χρηματοδότης αυτής της οργάνωσης ήταν ο Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος είχε επιχειρήσει να δολοφονήσει τον Αιγύπτιο Πρόεδρο την προηγούμενη χρονιά.
Ο Πρόεδρος Σαντάτ δέχτηκε τέσσερις πυροβολισμούς και άφησε την τελευταία του πνοή δύο ώρες αργότερα, πληρώνοντας τις δύσκολες επιλογές του.

Ο Αντιπρόεδρος Χόσνι Μπουμπάρακ γλίτωσε, έγινε Πρόεδρος και εκδικήθηκε, συλλαμβάνοντας και παραπέμποντας σε δίκη τον επόμενο κιόλας μήνα όσους υποψιαζόταν ότι πήραν μέρος σ’ αυτή τη συνωμοσία. Ο Ισταμπουλί και άλλοι τέσσερις εκτελέστηκαν, ενώ άλλοι 17 τιμωρήθηκαν με φυλάκιση.
Η πλειονότητα των κατηγορουμένων δήλωσε περήφανα τη συμμετοχή στην δολοφονία του «προδότη» που συμφιλιώθηκε με το Ισραήλ.






Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016



ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ(1821- 1881)
Ο συγγραφέας της εφηβείας μου
Από την Δήμητρα Παπαναστασοπούλου




Ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι, αυτός ο σπουδαίος Ρώσος συγγραφέας, συντρόφευσε τις εφηβικές μου ανησυχίες με τον καλύτερο τρόπο, ανοίγοντάς μου τους ορίζοντες της ενδοσκόπησης, της βαθειάς σκέψης πίσω και κάτω από την επιφάνεια.
Γεννήθηκε τη χρονιά που η πατρίδα μας όρθωνε το ανάστημά της, μάτωνε και πολεμούσε για το υπέρτατο αγαθό- την ελευθερία, που σήμερα κανείς δε λογαριάζει. Πέθανε τη χρονιά που η Θεσσαλία μου ελευθερώθηκε, τίναξε από πάνω της τα τούρκικα δεσμά και ενώθηκε με την ελεύθερη Ελλάδα.
Πολλοί από σας θα χαμογελάσουν. Κι εγώ δεν θα σας αδικήσω. Αλλά για μένα- που δεν πιστεύω στο τυχαίο- έχει σημασία.

Ο Φιοντόρ, αν και γιός κληρικού, κατάφερε και όρθωσε το δικό του ανάστημα και δεν έγινε κι εκείνος κληρικός-δεν έκανε το αυτονόητο, το αναμενόμενο, παρά το γεγονός ότι έχασε τον πατέρα του στα 18 του χρόνια. Διάλεξε να γίνει στρατιωτικός γιατρός και τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχομείου της Μόσχας. Αυτό που πρέπει να διαβαστεί πίσω από αυτές τις γραμμές είναι ότι ο Φιοντόρ κέρδισε μια ανώτερη γνώση, τη γνώση που τον οδήγησε στα μονοπάτια της λογοτεχνίας- όπως εκείνος την αντιλαμβανόταν- μετά το 1843.
Το 1849 συνελήφθη και δικάστηκε για συμμετοχή σε προδοτική συνωμοσία. Δεν αρνήθηκε τις κατηγορίες, δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του, παρά δήλωσε ότι ήταν «ένας αφελής-έντιμος ανθρωπιστής και λόγιος που αποβλέπω στο γενικό καλό της ανθρωπότητας». Καταδικάστηκε, μαζί με τους «συνεργάτες» του, σε θάνατο. Μετά από έναν απάνθρωπο πόλεμο νεύρων και εικονικών εκτελέσεων, μετά από ατελείωτες ώρες αναμονής του εκτελεστικού αποσπάσματος σε πλατεία της Αγίας Πετρούπολης στις 22 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς (φανταστείτε την παγωνιά), η ποινή του μετατράπηκε σε 4 χρόνια εξορία και καταναγκαστικά έργα στο Όμσκ της Σιβηρίας, με σύγχρονο υποβιβασμό σε απλό στρατιώτη.




Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 1859 για να καταφέρει να επιστρέψει στις μεγάλες πόλεις ως αξιωματικός και γιατρός και, το κυριότερο, να αρχίσει να γράφει. Το πάθος της χαρτοπαιξίας που κόντεψε να τον καταστρέψει φαίνεται στο βιβλίο του Ο Παίκτης.
Έχουν σειρά τα μεγάλα αριστουργήματα: Αδελφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι Δαιμονισμένοι. Το περιοδικό που εκδίδει, Το Ημερολόγιο ενός Συγγραφέα, σημειώνει τεράστια επιχτυχία και ο Φιοντόρ γίνεται πασίγνωστος.

Η ζωή τού επιφυλλάσσει να βιώσει το πιο τρομακτικό γεγονός για έναν γονέα. Επιληπτικός ο ίδιος, οι νόμοι της κληρονομικότητας περνούν την ασθένεια στον μικρότερο γιό του, τον οποίο χάνει το 1878.
Το 1881 παρουσίασε μια σοβαρή πνευμονική αιμορραγία και πέθανε την ίδια ημέρα, αφού πρόλαβε να κοινωνήσει.
Επί δύο συνεχείς ημέρες, η σωρός του έμεινε ανοιχτή μέσα στο γραφείο του, ενώ πλήθος κόσμου συνέρρεε για τον ύστατο χαιρετισμό.
Όλη η Αγία Πετρούπολη, γνωστοί και άγνωστοι, πλούσιοι και φτωχοί, τον ακολούθησε μέχρι το μοναστήρι του Αλεξάντερ Νιέφσκι, όπου έγινε η ταφή.
Κοντά του βρίσκονται οι τάφοι των Τσαϊκόφσκι, Ρίμσκι-Κορσάκοφ, Μουσόρφκσκι, Μποροντίν, το έργο των οποίων γνώρισα και αγάπησα αργότερα.

               (το σπίτι όπου έμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του)


Αφιερώνω στη μνήμη του ένα απόσπασμα από ένα, όχι και τόσο γνωστό έργο του, το μικρό αριστούργημα Αινιγματική αυτοκτονία. Απολαύστε το:

«Η νεότης περιφρονεί το χρήμα, κι εγώ αμέσως επέμεινα στο εναντίον. Επέμεινα τόσο, που σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται σιωπηλή. Άνοιγε τα μάτια της, μ’ άκουγε και σιωπούσε. Βλέπετε, η νεότης, είναι μεγαλόψυχη, καλή, μα πολύ ενθουσιώδης∙ δεν ξέρει καθόλου τι θα πει αναεκτικότητα: μόλις ένα πράγμα δεν είναι πια του γούστου της, όπου και νάναι θα το περιφρονήσει. Κι εγώ ήθελα να βάλω ιδέες μεγάλες στην καρδιά της, ένα φως εμπιστοσύνης στο βλέμμα της... Δεν είν’ έτσι; Ας πάρομε ένα παράδειγμα: Πώς θα εξηγούσα σ’ ένα τέτοιο χαρακτήρα, τις δουλειές του ενεχυροδανειστηρίου μου; Εννοείται ότι δεν της μιλούσα απ’ ευθείας γι’ αυτό. Φαινόμουν σαν να της ζητούσα συγγνώμην για το είδος των υποθέσεών μου∙ μα ενεργούσα, μιλούσα, σα να λέμε έτσι, μόνο για την υπερηφάνεια μου,κι η σιωπή μου ήταν εύγλωττη.
   Ω! Είμαι δάσκαλος στην ευλωττία της σιωπής∙ σ’ όλη μου τη ζωή μίλησα έτσι και ξετυλίχτηκαν μέσα μου τραγωδίες ολόκληρες, σιωπηλές, γιατί κι εγώ υπήρξα δυστυχισμένος, καταφρονήθηκα απ’ όλους και λησμονήθηκα. Κανείς, κανείς δεν το ξέρει, κι άξαφνα αυτό το κορίτσι των δεκάξι χρονών που μάζεψε από στόματα τιποτένια και άναντρα μερικές ψευδολογίες για μένα, νόμισε πως τάξερε όλα, πως γνώριζε ό,τι μπορεί να κρύψει η ψυχή ενός ανθρώπου».





Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

ΑΝΑΓΚΗ
Η άγνωστη, ανώτατη όλων θεά
Της Dimitra Papanastasopoulou






Οι πρόγονοί μας από πολύ νωρίς, από τα προϊστορικά χρόνια, ανέδειξαν ως ιδεατή και ανθρωπόμορφη θεά την Ανάγκη.
Στην Ορφική θεολογία φέρεται να παραστάθηκε για πρώτη φορά σαν μια βίαιη, αναπόφευκτη θεϊκή δύναμη και ήταν πολλοί εκείνοι (όπως ο Ιερώνυμος), που την ταύτισαν με την Αδράστεια, την προσωποποίηση, δηλαδή, της «αναπόδραστης/αναπόφευκτης ανάγκης».
Οι Ορφικοί, μάλιστα, μας παραδίδουν ότι ο αγήρατος Χρόνος, ο οποίος είναι ο Ηρακλής, μαζί με την Ανάγκη(ή Αδράστεια) απέκτησαν τον Αιθέρα, το Χάος και το Έρεβος.
Επίσης, ο Μακρόβιος, στην Περί Ανάγκης ορφική θεολογία, θεωρεί την Ανάγκη προϊόν αιγυπτιακής θεολογίας, σύμφωνα με την οποία, στη γέννηση κάθε παιδιού παρίστανται τέσσερις θεότητες: ο Δαίμων, η Τύχη, ο Έρως και η Ανάγκη.
Στην Ακροκόρινθο η θεά Ανάγκη τιμόταν ιδιαίτερα και κατά τον Παυσανία υπήρχε κοινό ιερό της Ανάγκης με τη θεά Βία, άβατο για τους απλούς και αμύητους.

Ωστόσο, αυτού του είδους η θεολογία απαντάται και στην αρχαία φιλοσοφία και στην τραγωδία. Σύμφωνα με τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτωνας θεωρεί την θεά Ανάγκη μητέρα των Μοιρών, ο Πλούταρχος υποστηρίζει ότι ήταν μητέρα της Αδράστειας, ο Πρόκλος τη θεωρεί μητέρα της Ειμαρμένης, ο Στοβαίος λέει ότι η Ανάγκη είναι κόρη του Κρόνου και αδελφή της Θέμιδας(Δίκης), ενώ ο Ευριπίδης την εξισώνει με την Ερινύα.
Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, πριν κυριαρχήσει ο Έρωτας, στα θεία δρώμενα βασίλευε μόνον η Ανάγκη και όσα γίνονταν ήταν με τη δική της βούληση, ενώ στο έργο του Πολιτεία την παρουσιάζει να φέρει στα γόνατά της μια αδαμάντινη άτρακτο, μέσα στην οποία περιστρέφεται ολόκληρο το Σύμπαν.
Οι αρχαίοι τραγικοί (Αισχύλος, Ευριπίδης, Καλλίμαχος) την εξισώνουν με βαρύ κι ασήκωτο ζυγό που έχει ακαταμάχητη δύναμη, τόσο για τους αθάνατους θεούς, όσο και για τους θνητούς κι εφήμερους ανθρώπους.
«Ανάγκα ουδέ θεοί μάχονται», φαίνεται να είπε ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, όπως μας βεβαιώνει ο Διογένης ο Λαέρτιος.

Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι μιλούμε για τη Θεά των Θεών, τη γεννήτορα του Σύμπαντος Κόσμου, εκείνη που κανένας αθάνατος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπήρχε μια ελάχιστη πιθανότητα να της εναντιωθεί- ούτε καν να συνδιαλλαγεί μαζί της δεν γινόταν.
Δηλαδή, όποιες συμφορές έβρισκαν τους θεούς –και τους ανθρώπους φυσικά- έκρυβαν πίσω τους την έγκριση της Ανάγκης. Το γνωστό «ανάγκα και θεοί πείθονται» είναι ενδεικτικό και κατατοπιστικό.
Η Ανάγκη είναι απρόσωπη. Στην ουσία δεν γνωρίζουμε τίποτε ουσιαστικό για εκείνη, εξον από τη δύναμή της να καθορίζει την τροχιά των άστρων και να φτάνει μέχρι τα αδυτα του Ωκεανού κι αυτού του Άδη ακόμη.
Γνωρίζουμε, όμως, και ότι η παρουσία της αποτελεί εγγύηση ότι τούτος ο κόσμος έχει «ρυθμιστεί» να λειτουργεί,όχι ανάλογα με τις ορέξεις και τις αδυναμίες των θεών, αλλά σύμφωνα με κανόνες επιβεβλημένους από μια απρόσωπη νομοτέλεια.
Για άλλη μια φορά, η ελληνική μυθολογία αποδεικνύεται σοφή.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο, πάντα υπάρχει ένας λόγος- έστω ακτάλληπτος από τον κοινό νου- κι αυτός ο λόγος δεν διέπεται από τις αποφάσεις των ισχυρών(θεών, ηγεμόνων), αλλά ένα άλλο, ανώτερο όλων όν, που επιβλέπει και διαχειρίζεται το Σύμπαν.
Να, άλλη μια απόδειξη, ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι, και μάλιστα από τα προϊστορικά χρόνια, όπως είδαμε, είχαν προϊδει την ύπαρξη ενός ανώτατου και κυρίαρχου όντος, άναρχου και απρόσωπου, δίκαιου και μερόληπτου. Και, όπως ήταν φυσικό για εκείνη την εποχή της μητριαρχίας, τού έδωσαν μια γυναικεία μορφή.




ΟΥΛΟΦ ΠΑΛΜΕ (1927-1986)
Ποιός τον δολοφόνησε;
Της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου





Ο Ούλοφ Πάλμε ήταν πρωθυπουργός της Σουηδίας όταν δολοφονήθηκε, αφήνοντας τα πλήθη άφωνα- πλήθη εκτός της πατρίδας του, που πίστεψαν στο όραμά του. Ας τον γνωρίσουμε και ας βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην έρευνα για τον άγνωστο, μέχρι σήμερα, δολοφόνο του.
Γεννήθηκε στο προάστιο της Στοκχόλμης Ουστερμάλμ και προερχόταν από την ανώτερη οικονομικά τάξη. Σπούδασε με υποτροφία στο Κολέγιο Κένυον στο Οχάϊο των Ηνωμένων Πολιτειών(1947- ’48) και περιόδευσε με ωτο –στόπ τις ΗΠΑ και το Μεξικό. Επιστρέφοντας στη Σουηδία, φοίτησε στη νομική του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης. Ήταν και η πρώτη φορά που αναμίχθηκε στην πολιτική, συμμετέχοντας στα φοιτητικά κινήματα και δουλεύοντας με την Σουηδική Εθνική Ένωση Φοιτητών.
Το 1951 έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Φοιτητικού Συνδέσμου και την επόμενη χρονιά εξελέγη Πρόεδρος της Σουηδικής Εθνικής Ένωσης Φοιτητών, ξεκινώντας μια σειρά ταξίδια στις αναπτυσσόμενες χώρες(Ανατολική και Δυτική Ευρώπη, Ινδία, Κεϋλάνη, Βιρμανία κλπ), με αποτέλεσμα να επηρεαστεί βαθιά από τα ιδανικά και τις σοσιαλδημοκρατικές ιδέες.
Η λαμπερή πολιτική του άνοδος είχε ξεκινήσει: το 1953 ο πρωθυπουργός Τάγκε Ερλάντερ τον προσλαμβάνει ως γραμματέα του, από το 1955 είναι μέλος της διοικητικής ομάδας της Σουηδικής Σοσιαλδημοκρατικής Συνομοσπονδίας Νεολαίας και το 1958 μπαίνει στο κοινοβούλιο της χώρας, αρχίζοντας να λαμβάνει διάφορες κυβερνητικές θέσεις.
Το 1967, σε ηλικία 40 ετών, γίνεται Υπουργός Παιδείας και ένα χρόνο μετά γίνεται στόχος κριτικής από αριστερούς φοιτητές που διαμαρτύρονταν για τα τον τρόπο που η κυβέρνηση προσωρούσε στην πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Αλλά, πολύ σύντομα, το 1969, όταν ο πρωθυπουργός Ερλάντερ παραιτήθηκε, ο Πάλμε εξελέγη ομόφωνα ως ο νέος ηγέτης του κόμματος από το συνέδριο του Κόμματος   (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) και διαδέχτηκε τον Ερλάντερ στο αξίωμα του πρωθυπουργού.
Στον πρωθυπουργικό θώκο έμεινε ανελλιπώς μέχρι το 1976, διάστημα που τον ανέδειξε διεθνώς ως μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Η διεθνής του δραστηριότητα εντάθηκε στα επόμενα χρόνια, ενώ συνεργάστηκε στενά με τον Βίλλυ Μπράντ και τον Μπρούνο Κράϊσκι. Το 1980 ανέλαβε το δύσκολο πόστο του μεσολαβητή του ΟΗΕ στον πόλεμο Ιραν-Ιράκ.
Πέθανε δολοφονημένος εξακολουθώντας να κατέχει το αξίωμα( το είχε ξανά από το 1982). Οι πολιτικές του θέσεις ήταν ισχυρές, προκαλούσαν συζητήσεις στα διεθνή δρώμενα: Έκανε οξεία κριτική στις ΗΠΑ για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, στάθηκε βράχος εναντίον της εξάπλωσης των πυρηνικών όπλων, ήταν δίπλα στην καταδίκη του αίσχους του απαρτχάϊντ, υποστηρίζοντας οικονομικά και πολιτικά το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, υποστήριξε τους Παλαιστίνιους.
Αυτές οι θέσεις δημιούργησαν πολλούς και ισχυρούς εχθρούς τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό της Σουηδίας. Τη χρονιά της δολοφονίας τους είχε κατηγορηθεί ως φιλο-σοβιετικός, (ίσως λόγω της επικείμενης επίσκεψης στη Μόσχα για συζητήσεις επί μαχητικών θεμάτων, που περιλάμβαναν και τις ρωσικές υποβρύχιες εισβολές στα σουηδικά ύδατα) και ότι δεν προστάτευε πλέον τα συμφέροντα της χώρας του.

Ο Ούλοφ Πάλμε κυκλοφορούσε συχνά χωρίς σωματοφύλακες, όπως έκανε και την νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 1986, επιστρέφοντας πεζός στο σπίτι του με την σύζυγό του, έχοντας παρακολουθήσει ένα φίλμ σε κινηματογράφο της κεντρικής οδού Σβεαβέγκεν.
Κόντευαν μεσάνυχτα. Το ζευγάρι δέχτηκε την ξαφνική, πισόπλατη επίθεση του δολοφόνου που πυροβόλησε τον Πάλμε στο στομάχι και την σύζυγό του Λίζμπετ στην πλάτη. Δύο νεαρές κοπέλες έσπευσαν να βοηθήσουν τους τραυματισμένους, ενώ ένας οδηγός ταξί χρησιμοποιούσε το κινητό του ραδιόφωνο για να σημάνει συναγερμό.
Την ίδια στιγμή, εντελώς ανενόχλητη, η δολοφονική σκοτεινή φιγούρα φέρεται να εξαφανίστηκε τρέχοντας προς την διασταύρωση Τουννελγκάταν...
Το πρωθυπουργικό ζεύγος μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο, αλλά ο Πάλμε είχε περάσει στην άλλη όχθη. Η σύζυγός του, ελαφρά τραυματισμένη, σώθηκε και, όλως περιέργως, αναγνώρισε τον Κρίστερ Πέτερσον ως δολοφόνο, έναν ναρκομανή με βεβαρυμένο ποινικό μητρώο.

Ο θάνατος του πολιτικού συνεργάτη και προστατευόμενου του Πάλμε, Μπέρντ Κάρλσον τον Δεκέμβριο του 1988, κατά την συντριβή της πτήσης της ΠανΑμ, καθώς ταξίδευε για να παραστεί στην τελετή υπογραφής των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, με την οποία η Νότια Αφρική παραχωρούσε την ανεξαρτησία στη Ναμίμπια, κάθε άλλο παρά τυχαία θεωρήθηκε, αφού ο Πάλμε τήν υποστήριζε θερμά.

Στις 27 Ιουλίου 1989 το πρωτοβάθμιο δικαστήριο της Στοκχόλμης καταδίκασε τον Πέτερσον σε ισόβια, αλλά στις 2 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, το εφετείο τον αθώωσε, λόγω έλλειψης στοιχείων. Ο Πέτερσον πέθανε το 2004.

Οι έρευνες δεν σημείωσαν καμία πρόοδο. Οι φάκελοι εξακολουθούσαν να στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο, βιβλία γράφηκαν (όπως το Η Δολοφονία Πάλμε, του Τόμας Λάντεγκαρντ), οι αρχές του κράτους έφτασαν να καταργήσουν την παραγραφή τέτοιων περιπτώσεων, αλλά το μυστήριο εκείνου του άνδρα στοιχειώνει ακόμη.
Κάθε τόσο τα ΜΜΕ εμφανίζουν έναν μάρτυρα ή κάποιο στοιχείο, η ομάδα των έξι αστυνομικών, που συγκροτήθηκε μετά τη δολοφονία και που εξακολουθεί να επεξεργάζεται τους φακέλους, συγκαλείται. Μέχρι και ένα περίστροφο που βρέθηκε εξετάστηκε με κάθε επιμέλεια, μήπως ήταν εκείνο που προκάλεσε τον θάνατο του Πάλμε. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο αρνητικό και απογοητευτικό, ενώ τα σενάρια συνωμοσίας παίρνουν και δίνουν.

Υποθέτω ότι είστε πολλοί εσείς που διαβάσατε ή είδατε τις ταινίες της τριλογίας του Σουηδού συγγραφέα Στίγκ Λάρσεν, Μιλλένιουμ. Ο, νεκρός σήμερα, συγγραφέας, μαζί με έναν εμπειρογνώμονα, υποστηρίζεται ότι βοήθησε την αστυνομία της Σουηδίας να βρει τον δολοφόνο του Πάλμε, έναν ύποπτο που δεν είχε άλλοθι εκείνη τη νύχτα...
Ο φερόμενος ως οργανωτής της δολοφονίας λεγεται Μπερτιλ Ουέντιν και είναι ένας Σουηδός με συνδέσμους στις υπηρεσίες ασφαλείας της Νοτίου Αφρικής. Ο Ουέντιν, που σήμερα ζει στην βόρεια Κύπρο, αρνήθηκε τις κατηγορίες και η αστυνομία δήλωσε ότι δεν τον θεωρεί ύποπτο.
Ωστόσο, η εφημερίδα Svenska Dagbladet, που έχει πρόσβαση στα αρχεία του Λάρσεν, ανακοίνωσε ότι ο Ουέντιν είχε έναν συνεργάτη, τον Άλφ Ενερστρομ, έναν γιατρό, ασυσώπητο εχθρό του Πάλμε, ο οποίος σκότωσε μια αστυνομικό και πέρασε ένα μακρύ διάστημα σε ψυχιατρική κλινική.
Η σουηδική αστυνομία τον είχε ανακρίνει το 1986, αλλά εκείνος ισχυρίστηκε πως τη στιγμή της δολοφονίας βρισκόταν στο σπίτι της φίλης του Τζίο Πέτρε. Τόλμησε, μάλιστα να δηλώσει ότι « όποιος σκότωσε τον Πάλμε, δεν έκανε απλά ένα χρέος στο Θεό, αλλά επίσης μια χάρη στη χώρα».
Αυτή η φίλη, τότε είχε σωπάσει. Όταν, όμως, η παραπάνω εφημερίδα ήρθε σ’ επαφή μαζί της πρόσφατα, είπε ότι το βράδυ της δολοφονίας ο Ένερστομ ήταν μαζί της, αλλά έφυγε, λέγοντας ότι έπρεπε να βάλει χρήματα στο παρκόμετρο. Δεν τον πίστεψε, αφού από την Παρασκευή ως τη Δευτέρα το πρωί το πάρκινγκ ήταν δωρεάν. Κι εκείνος άργησε πολύ να επιστρέψει.
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου γιατί δεν είχε μιλήσει τότε στην αστυνομία, είπε ότι τον φοβόταν πολύ, ήταν βίαιος και είχε στην κατοχή του ένα περίστροφο, σαν εκείνο που χρησιμοποιήθηκε για την δολοφονία.
Σήμερα, ο Ενερστρομ είναι 83 ετών και δηλώνει ότι η Πέτρε λέει βλακείες.

Υπάρχει ακόμη ένας υποψήφιος δολοφόνος. Ένας πληρωμένος επαγγελματίας φονιάς, ο Βίνκο Σίντισιτς, που φέρεται να μισθώθηκε από τις μυστικές γιουγκοσλαβικές υπηρεσίες UDBA για να δολοφονήσει τον Πάλμε.
Ο Σίντισιτς ζει σήμερα στο Ζάγκρεμπ και είναι 63 ετών. Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Focus παρέμεινε σε φυλακή της Σκωτίας για δέκα χρόνια για απόπειρα μιας άλλης δολοφονίας, αλλά δέχτηκε να αποκαλύψει σημαντικές λεπτομέρειες για την δολοφονία του Πάλμε το 2008.
Αυτά που φέρεται να είπε είναι ότι η δολοφονία σχεδιάστηκε από σερβική μυστική υπηρεσία, στα πλαίσια εκστρατείας κατά δεξιών Κροατών, στους οποίους σχεδίαζε να επιρρίψει την ευθύνη. Οι πράκτορες που παρακολουθούσαν τον Πάλμε διαπίστωσαν εύκολα ότι δεν έπαιρνε σοβαρά μέτρα ασφάλειας.
Όσα είπε εστάλησαν στην Σουηδία, αλλά χωρίς να συμβεί τίποτε. Ίσως οι Σουηδοί να θεώρησαν ένα απλό παραλήρημα όλα αυτά, αφού, μετά την δολοφονία του πρωθυπουργού τους, κανείς δεν επέριψε την ευθύνη στους Κροάτες.

«Η σούπα δεν πρέπει να τρώγεται τόσο ζεστή, όσο είναι όταν μαγειρεύεται», έλεγε ο Ούλοφ Πάλμε και το έκανε πράξη στον τρόπο που ασκούσε την εξουσία.
Πόσο, άρα γε, πρέπει να κρυώσει για να αποκαλύψει τον δολοφόνο του;