ΤΟ ΜΑΥΡΟ
ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
(του Τζωρτζ
Μπέρναρντ Σω)
Από την
Dimitra Papanastasopoulou
Μετά την
εκτενή αναφορά στη ζωή και το έργο του, θα παραθέσω μερικά κείμενα- καθαρή
απόλαυση κάποιων έργων του.
Το
συγκεκριμμένο είναι από τα εξοχότερα δείγματα της συγγραφικής του δεινότητας
και το έγραψε στο ίδιο ύφος της Καντίν του Βολταίρου.
Το μαύρο
κορίτσι άφησε κάτω το ραβδί του και μπήκε στον κήπο κι άρχισε να τον σκαλίζει
μαζί του. Κι από καιρό σε καιρό, άλλοι άνθρωποι έρχονταν και βοηθούσαν. Στην
αρχή, το γεγονός αυτό έκανε το μαύρο κορίτσι να ζηλέψει. Αλλά μισούσε κάτι
τέτοια συναισθήματα, και γρήγορα συνήθισε σ’ αυτά τα πηγαινέλα.
Μια μέρα, βρήκε έναν κοκκινομάλλη Ιρλανδό να
καλλιεργεί τον πίσω κήπο όπου είχαν φυτέψει λαχανικά.
«Ποιος σ’ άφησε να μπεις εδώ μέσα;» τον
ρώτησε.
«Η πίστη μου, κι άφησα μόνος μου τον εαυτό
μου να μπει» είπε ο Ιρλανδός. «Για ποιο λόγο να μην τον άφηνα;»
«Αλλά ο κήπος ανήκει στο γέρο-κύριο» είπε το
μαύρο κορίτσι.
«Εγώ είμαι σοσιαλιστής» απάντησε ο Ιρλανδός
«και δεν παραδέχομαι ότι οι κήποι ανήκουν σε κανένα. Αυτός ο γερο-τύπος έχει
κοψομεσιαστεί και δεν τα βγάζει πια πέρα στη δουλειά, έτσι που χρειάζεται
κάποιον να ρου σκαλίζει τις πατάτες του και τα λαχανικά του. Βρήκα ένα σωρό
δουλειές να κάνω στον κήπο που τον έχει παραμελήσει».
«Ώστε λοιπόν δεν ήρθες εδώ για να βρεις τον
Θεό;» ρώτησε πάλι το μαύρο κορίτσι.
«Τι διάολο να βρω;» είπε απορεμένα ο
Ιρλανδός. «Σίγουρα ο Θεός μπορεί να ψάξει να με βρει αν με χρειαστεί. Γιατί εγώ
πιστεύω ότι αυτός ο Θεός δεν είναι καθόλου έτσι όπως τον έφτιαξαν. Κι ούτε που
έφτιαξε τίποτε σωστό, ούτε και που τ’ αποτέλειωσε ακόμη. Υπάρχει κάτι μέσα μας,
που μας σπρώχνει σ’ αυτόν, και κάτι έξω μας που πάλι μας πάει κατά τη μεριά
του: αυτό είναι σίγουρο. Και το μόνο άλλο πράγμα που είναι σίγουρο είναι πως
κάτι πάει άσχημα όταν προσπαθούμε να τον βρούμε. Πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε το
δικό μας δρόμο, όσο καλύτεαρ μπορούμε, εσύ κι εγώ. Γιατί υπάρχουν ένα σωρό
άλλοι που δεν σκέφτονται τίποτε άλλο έξω από την κοιλιά τους…»
