ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ- ΟΦΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟ

Από την Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Ο Φεβρουάριος τελειώνει με ένα απόσπασμα του μοναδικού έργου του Καζαντζάκης : Όφις και κρίνο.

Ο έρωτας ρέει και βάζει φωτιά σ’ ένα κείμενο έξω από τα συνηθισμένα του, αφιερωμένο σ’ έναν έρωτα-δολοφόνο, έναν έρωτα αιώνιο, στον οποίο απευθύνεται ως Θεό. Απολάυστε το:

Λουλούδια θέλω να πλέξω στα μαλλιά μου. Και ρόδα και μήλα κι αρώματα να σωριάσω γύρω μου. Και να ξαπλώσω απάνω των όλη μου την αγάπη.

   Ένας κισσός ολοπράσινος ακολασταίνει μέσα μου και πλέκεται γύρω, τριγύρω στο νου μου, και κάποιον κόσμο ζητά ν’ αγκαλιάσει. Κάποια άνθιση μυστική ρόδων και μενεξέδων τελείται μέσα μου και τα μπουμπούκια ακούω να ακούν και τα μάτια των κλάδων ν’ ανοίγουν και τα πουλιά να κελαηδούν, να κελαηδούν...

   Κάποιο μυστήριο τελείται μέσα μου. Και κάποια Λειτουργιά. Σκύβω κι ακούω στα στήθη μου ύμνους και προσευχές και ξεπεταρίσματα φτερών π’ ανοίγουν και καρδιοχτύπια που σαν ήχοι εξωτικής καμπάνας καλούν τις σκέψεις μου στη λειτουργία.

   Νοιώθω κατεβαίνει μέσα μου ένας Θεός. Πνεύμα δημιουργίας φυσάει απάν’ από τις σκέψεις μου κι ένας δάκτυλος που στάζει φως εγγίζει το μέτωπό μου. Ένας Ραφαήλ κι ένας Πραξιτέλης λειτουργούσε μέσα μου. Κι ακούω το πινέλο απαλό και παντοδύναμο να σέρνεται  στην καρδιά μου και νοιώθω ν’ απλώνονται απάνω της και να ζωντανεύουν οι μεγάλες ζωγραφιές. Παναγίες με το γλυκό χαμόγελο και τ’ άφθαστα κάλλη. Αγγελούδια π’ακουμπούν το ξανθό κεφάλι απάνω στα χεράκια των και κυττάζουν με μάτια λουλουδιών τους ουρανούς και σωπάινουν.

   Κάποια σμίλη μυστική νοιώθω λαξεύει μέσα μου κι ένα χέρι θαυμαρουργό ανεβοκατεβαίνει και θεοποιεί όγκους μαρμάρων πίσω από το μέτωπό μου.Και οπτασίες θεών μαρμαρένιες φεγγοβολούν στα βάθη της ψυχής μου- και ζωνατνεύουν όνειρα σαρκών κι έρωτες γεννιούνται και η Κνιδία Αφροδίτη σαν λουλούδι σάρκινο ωμορφήτερων κόσμων ανατέλλει μεσ’ από τα κύματα των πόθων μου ήρεμη και λυσίζωνη- και ο Πραξιτέλης που είναι μέσα μου γονατίζει, βλέπει τη Φρύνη του και χαμογελά...

   Ω, και να γινόταν ο Πόθος μου όλος ένα φιλί νάλθει μια νύχτα να Σε φιλήσει όλη!

Με την άγιαν αίγλη των θαυμάτων και τον φωτοστέφανο του υπερκόσμου λάμπεις οληνυχτίς μεσ’ στην καρδιά μου. Σαν τον Θεό στη φλεγόμενη βάτο του Χωρήβ.

   Η αγάπη Σου σαν ασημένιο χάδι φεγγαριού ντύνει με ηρεμία και με φως την ψυχή μου. Όταν Σε βλέπω κάποιο βάρος λυγίζει τα γόνατά μου, άθελα σμίγουν τα χέρια μου και η ψυχή μου όλη μπροστά Σου ανοίγει- έτσι ανοίγει το λουλούδι όταν το ιδεί ο ήλιος.

   Αναλυούμαι όλος σε προσευχή και σ’ έκσταση και τα χείλη χλωμιάζουν από τους ύμνους. Είνε θρησκεία ο,τι νοιώθω για Σένα και μ’ έρχεται απάνω στα ψηλά βουνά που κουβεντιάζουν μυστικά με τον ουρανό, ν’ ανεβαίνω κάθε πρωί, την ώρα που το ξημέρωμα ωσάν αγάπη ροδίζει τις κορφές- ν’ ανεβαίνω και να γονατίζω και να Σ’ επικαλούμαι.

Μπροστά μου Σ ε βλέπω να υψώνεσαι ωσάν λουλούδι εξωτικό κάποιας πανώρηας σάρκινης άνθισης. Ξέρει το λυγερό κορμί Σου το μυστικό που ξέρουν οι κισσοί και περιπλέκονται. Και όταν βαδίζεις και όταν γέρνεις απάνω μου κι όταν ανοίγεις τα χείλη και όταν κλείνεις τα μάτια και όταν παραδίνεσαι είνε άσμα και είνε μουσική το σύμπλεγμα των γραμμών Σου. Στην αγκαλιά Σου κρύβονται τα μυστήρια των αιωνίων Πόθων και στα μάτια Σου αρμενίζει το αίνιγμα των θαλασσών.

   Κι από τα χείλη Σου στάσσει, στάσσει το Φαρμάκι των μεγάλων φιλιών. Πετιέται αποπάνω Σου και χύνεται από το κορμί Σου όλο ο μυστηριώδης ίμερος των Μαγνητών.

   Σε βλέπω μπροστά μου, μέσα στην ερημιά της ζωής μου, να υψώνεσαι σαν φοίνικας θρεμμένος από την θερμότητα των επιθυμιών μου.

   Είσαι ώμορφη. Ώμορφη σαν την αμαρτία κι ωσάν τον Θάνατο ώμορφη. Σε ντύνει από τα λευκά λαιμά Σου και κατεβαίνει στα στήθη Σου και πλέκεται σφιχτά στις λαγόνες Σου κι αιχμαλωτίζει τα μεριά Σου και κατεβαίνει κάτω ποδήρης, ω Ελκεσίπεπλος Αγάπη, ο Πόθος μου.