ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου

Τελευταίο Σάββατο του Ιανουαρίου, τελευταίο κομμάτι από την Αναφορά, φίλες και φίλοι. Απολαύστε ένα μέρος από το υποκεφάλαιο Έρημος- Σινά.

«Πώς θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την πρώτη νύχτα που πέρασα στο φρούριο του Θεού της ερήμου; Η σιωπή είχε στοιχειώσει κι είχε πυργωθεί γύρα μου,σα νά ‘πεσα στο βυθό σκοτεινού ξεροπήγαδου∙κι άξαφνα η σιωπή έγινε φωνή, κι η ψυχή μου πήρε να τρέμει:

-Τι ζητάς εδώ στο σπίτι μου; Δεν είσαι αγνός,δεν είσαι τίμιος, το μάτι σου παίζει δεξά και ζερβά, δε σού ‘χω εμπιστοσύνη. Είσαι έτοιμος κάθε στιγμή να προδώσεις∙ η πίστη σου είναι ένα ανόσιο μωσαϊκό από πολλές απιστίες. Και δεν κατέχεις πως στην άκρα του κάθε δρόμου κάθεται ο Θεός και περιμένει∙ μα εσύ πάντα σου θα βιάζεσαι,θα λιποψυχάς μεσοστρατίς και θα γυρίζεις πίσω να παίρνεις άλλο δρόμο. Ο χαμαδός λαός δεν βλέπει Σειρήνες,δεν ακούει τραγούδια στον αέρα∙ τυφλός, κουφός, λάμνει σκυμμένος στ’ αμπάρια της γης∙ μα οι πιό διαλεχτοί, οι καπεταναίοι, γρικούν εντός τους μια Σειρήνα, την ψυχή τους, κι ακολουθούν παλικαρίσια τη φωνή της. Τι άλλη αξία έχει θαρρείς η ζωή; Μα οι μισεροί καπετάνιοι γρικούν τη Σειρήνα και δεν πιστεύουν, είναι ταμπουρωμένοι πίσω από τη φρόνηση και την αναντρία,ζυγιάζουν το Ναι και τ’ Όχι με φλωροζυγαριά σε όλη τους τη ζωή. Κι ο Θεός, μην ξέροντας πού να τους ρίξει, να μη στολίσουν τον Άδη,μα νη μολέψουν την Παράδεισο, προστάζει να τους κρεμάσουν ανάμεσα φθοράς και αφθαρσίας, ανάποδα στον αέρα.

   Η φωνή σώπασε∙ περίμενα ακόμα, τα μάγουλά μου είχαν πυροκοκκινίσει από τη ντροπή και το θυμό∙ και τότε, ποιός μού ‘δωκε τη δύναμη, η ίδια άραγε η έρημος; Νάσκώσω κεφάλι και ν’αντιμιλήσω;

-Έφτασα ως την άκρα∙ και στην άκρα του κάθε δρόμου βρήκα την άβυσσο.

-Βρήκες την αναξιότητά σου να πας πιό πέρα! Άβυσσο λέμε ό,τι δεν μπορούμε να γεφυρώσουμε. Δεν υπάρχει άβυσσος, δεν υπάτχει άκρα∙ υπάρχει μονάχα η ψυχή του ανθρώπου, κι αυτή δίνει ονόματα στα πάντα, σύμφωνα με την αντρεία ή την αναντρία της. Ο Χριστός, ο Βούδας,ο Μωϋσής, βρήκαν άβυσσο∙ μα έριξαν γεφύρι και πέρασαν. Και πίσω τους περνούν, αιώνες τώρα, τ’ ανθρώπινα κοπάδια.

-Άλλος γίνεται ήρωας από Θεού, άλλος με τον εδικό του αγώνα∙ αγωνίζουμαι.

   Γέλιο τρομαχτικό ξέσπασε δεξά, ζερβά μου και μέσα μου:

-Ήρωας; Μα ήρωας θα πει πειθαρχία σε ανώτερο από το άτομο ρυθμό. Κι εσύ ‘σαι ακόμα όλος ανησυχία και ρεμπελιό.Δεν μπορείς να υποτάξεις το χάος μέσα σου και να δημιουργήσεις τον ακέραιο Λόγο∙ και κλαψουρίζοντας δικαιολογιέσαι: «Δε χωρώ στις φόρμες τις παλιές...» Μα προχωρώντας στον στοχασμό ή στην πράξη θα μπορούσες να φτάσεις στα σύνορα τα ηρωικά όπου άνετα να χωρούν και να δουλεύουν δέκα ψυχές σαν την ψυχή σου. Θα μπορούσες, παίρνοντας φόρα από τα γνωστά σύμβολα της θρησκείας, να ορμήσεις σε δικές σου θεϊκές απόπειρες και να δώσεις αυτό που ζητάς και δεν το ξέρεις: συγχρονισμένη μορφή στα αιώνια πάθη, του Θεού και του ανθρώπου.

-Είσαι άδικος∙ η καρδιά σου δε γνωρίζει έλεος. Σε ξανάκουσα, ώ ανελεήμονη φωνή,σε κάθε σταυροδρόμι όπου σκέκουμουν για να διαλέξω.

-Θα με ακούς πάντα, σε κάθε σου φυγή.

-Ποτέ δεν έφυγα∙ πάντα προχωρώ, παρατώντας ό,τι αγάπησα και ξεσκίζεται η καρδιά μου.

-Ως πότε;

-Ως να φτάσω στην κορφή μου∙εκεί θ’αναπαυτώ,

-Κορφή δεν υπάρχει∙ υπάρχει μονάχα ύψος. Ανάπαψη δεν υπάρχει∙ υπάρχει μονάχα αγώνας. Τι γουρλώνεις τα μάτια ξαφνιασμένος; Ακόμα δεν με γνώρισες; Θαρρείς πως είμαι η φωνή του Θεού; Όχι, είμαι η φωνή σου∙ ταξιδεύω πάντα μαζί σου, δε σ’ αφήνω∙αλίμονο να σε άφηνα μονάχο!