Η ΠΑΣΙΦΑΗ ΑΠΟΛΟΓΕΙΤΑΙ
Της Dimitra Papanastasopoulou

Οι «Κρήτες» είναι μια τραγωδία του Ευριπίδη, που δεν σώζεται ολόκληρη. Από όσα μπορούμε να αντιληφθούμε, η υπόθεση εκτυλίσσεται στο παλάτι του Μίνωα, όταν έχει πια γεννηθεί ο Μινώταυρος.

Η Πασιφάη κατηγορείται και εμείς θα δούμε πώς απολογείται:

«Εάν την πράξη μου αρνιόμουν, ξέρω πως δεν θα σ’ έπειθα,

γιατί όλοι γνωρίζουν πως έχει το πράγμα.

Αν στ’ αλήθεια πρόσφερα το κορμί μου σ’ έναν άντρα

-πουλημένη στο σκοτάδι για λίγη ηδονή-

Δίκαια τότε αισχρή στα μάτια σου θα φαινόμουν.

Τώρα όμως υποφέρω,γιατί έχασα το μυαλό μου από του θεού το χτύπημα.

Αλλά το σφάλμα μου δεν ήταν εκούσιο,δεν είχε λογική!

Τι ήταν αυτό που σ’ έναν ταύρο είδα,πες μου, ώστε να κεντρίσει την ψυχή μου πόθος για τέτοια ανίερη αρρώστεια;

Μήπως που έμοιαζε τόσο ελκυστικός μές στην υπέροχη φορεσιά του,

ή μήπως τα κόκκινα μαλλιά και τα μάτια του με τύφλωσαν με την αλλόκοτη λάμψη τους;

Ή πάλι που σαν ώριμα σταφύλια τα γένια του σκοτείνιζαν την ομορφιά του;

Ο πόθος για το σώμα του εραστή μου ήταν αθέμιτος!

Για τέτοια λοιπόν ηδονικά κρεβάτια μπήκα στη ζωόμορφη κρυψώνα.

Ούτε βέβαια για τη χαρά της γέννας θα έβαζα τέτοιο σύζυγο.

Γιατί στ’ αλήθεια εγώ να παραλογιστώ από την αρρώστια;

Η άθλια τύχη αυτού του ανθρώπου με πλημμύρισε συμφορές.

Και περισσότερο απ’ όλους αυτός ευθύνεται.

Γιατί τον ταύρο που υποσχέθηκε να θυσιάσει,

όταν το φάντασμα του θαλάσσιου θεού αποκαλύφθηκε, δεν έσφαξε.

Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ποσειδώνας σε παγίδεψε δόλια και σ’ εκδικήθηκε, όμως σε μένα έρριξε την αρρώστεια.

Και μετά, χαλάς τον κόσμο με τους θρήνους σου

και καλείς τους θεούς για μάρτυρες-ποιός, εσύ!-

που τα δικά σου έργα με εξευτέλισαν;

Κι επιπλέον εγώ, η μητέρα, η αθώα σε όλα,

έκρυψα την θεόσταλτη πληγή της μοίρας μου

- ενώ εσύ, άνθρωπε με το κακόβουλο μυαλό,

τα αίσχη της γυναίκας σου σ’ όλους ανακοινώνεις

σαν τάχα να μην είχες καμιά συμμετοχή σ’ αυτά-

κι αλήθεια, τι ωραίες κι ευπρεπείς πράξεις να επιδεικνύει κανείς!

Εσύ!

Εσύ με κατέστρεψες, δικό σου είναι το φταίξιμο,

εσύ και η αιτία της αρρώστειας μου.

Αν, λοιπόν, αποφάσισες στη θάλασσα να με πνίξεις

κάν’το, σκότωσέ με!

Τους αιμοσταγείς φόνους και τις σφαγές των αθώων καλά γνωρίζεις.

Αν πάλι αγαπάς τη σάρκα μου ωμή να κατασπαράξεις,

εμπρός,

μην καθυστερείς τα δείπνα σου!

Ελεύθερη και σε όλα αθώα πορεύομαι στο θάνατο,

για δική σου τιμωρία.»