Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟΥ ΔΕΡΑΤΟΣ
Της Dimitra Papanastasopoulou

Είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα τον Ιάσονα να  καταφέρνει να εξοντώσει τους γίγαντες του Αιήτη. Ο βασιλιάς της Αίας, όμως, δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Είχε βάσιμες υποψίες ότι η κόρη του, η Μήδεια είχε βοηθήσει αποτλεσματικά αυτόν τον ξένο. Και αποφάσισε να σκοτώσει το ίδιο εκείνο βράδυ τον θρασύτατο ξένο και να απαλλαγεί δια παντός  από εκείνον και τους φίλους του. Να οργανώσει ένα μακελειό.

Σύμφωνα με κάποιους συγγραφείς, η Αφροδίτη εμπόδισε τον Αιήτη, πυρπολώντας τον με ακατανίκητη επιθυμία να βρεθεί με την σύζυγό του και η Μήδεια, εκμεταλλευόμενη τον χρόνο που τής δόθηκε, «βούτηξε» το χρυσόμαλλο κριάρι από το παλάτι και το’ σκασε με τον Ιάσονα.

Σύμφωνα, βέβαια, με την πιο διαδεδομένη εκδοχή, η Μήδεια, νιώθοντας τη φοβερή απειλή του πατέρα της, έψαχνε να βρει τρόπο να φύγει με τον Ιάσονα μια ώρα αρχύτερα. Ύπνος δεν την έπαιρνε. Σηκώθηκε μέσα στη νύχτα και πήγε να βρει τον αγαπημένο της, να τον πείσει να πάνε μαζί, εκείνη την ώρα, να πάρουν το χρυσόμαλλο κριάρι.

Ο Ιάσων φόρεσε την πανοπλία του και την ακολούθησε. Όταν πλησίασαν στο άλσος του Άρη, όπου βρισκόταν το πολύτιμο δέρας, ο τόπος ολόκληρος φωτίστηκε από κείνο. Μα την ίδια ώρα, ο φοβερός δράκοντας τους είδε κι άρχισε να σκορπίζει φλόγες γύρω-γύρω.

Η Μήδεια επικαλέστηκε πρώτα τη φοβερή Εκάτη, να τη βοηθήσει να κοιμίσει τον δράκοντα. Ύστερα, με χαμηλή φωνή, κάλεσε τον θεό ‘Υπνο, που ποτέ δεν της χαλούσε το χατήρι, να βοηθήσει κι εκείνος, να πέσει σε νάρκη γρήγορα ο δράκος. Συγχρόνως, μουρμουρίζοντας ξόρκια, ράντισε το χώμα με φίλτρο μαγικό.

Ο Ιάσων δεν καταλάβαινε τα λόγια που έλεγε η Μήδεια, αλλά παρακολουθούσε χωρίς φόβο, όσα έκανε. Σύντομα, ο δράκος, δαμασμένος από τη δύναμη των μαγικών, άφησε το δέντρο και έπεσε καταγής, δημιουργώντας κύκλους με το μακρύ του σώμα, «όμοιος με κύμα που απλώνεται χωρίς θόρυβο προς την ακτή».Το δυνατό θηρίο, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσε να σηκώνει το τρομερό του κεφάλι, να κοιτά ολόγυρα και να ανοίγει το απύθμενο στόμα του.

Η Μήδεια τού έρριξε στα μάτια ένα μαγικό υγρό και ο δράκος, επιτέλους, αποκοιμήθηκε βαριά. Ο Ιάσων, με εντολή της Μήδειας που στεκόταν δίπλα στο κοιμισμένο τέρας, συνεχίζοντας να εκτελεί τα μαγικά της τεχνάσματα, άρπαξε το χρυσόμαλλο δέρας από το δέντρο.

Ήταν μεγάλο σαν να επρόκειτο για ελάφι ή μοσχάρι, το τρίχωμά του έφεγγε σαν ήλιος και φώτιζε το δρόμο του ήρωα, ο οποίος, πότε το κρατούσε στα χέρια του, πότε το κρεμούσε από τον ώμο του, με έναν φόβο να τον διακατέχει: κινδύνευε, τάχα, να έρθει ένας θεός ή ένας θνητός και να τού το πάρει; 

Οι δύο συνένοχοι κατευθύνθηκαν γοργά στην «Αργώ». Οι Αρφοναύτες πλησίασαν και κοίταζαν εκστατικοί την πανέμορφη, αστραφτερή προβιά. Αλλά δεν είχαν χρόνο. Έπρεπε να φύγουν από την Αία, πριν ο Αιήτης τους κυνηγήσει.

Έσπρωξαν όλοι το πλοίο τους ως τη θάλασσα και κωπηλατώντας με βία, ξανοίχτηκαν, απομακρύνθηκαν από τον κίνδυνο.

Ο Αιήτης το πρωί τα έμαθε όλα και οργίστηκε, λύσσαξε, και φώναξε όλο το λαό του να κατεβεί στη θάλασσα, να κυνηγήσει τους ληστές, μανιασμένος με το φευγιό της μάγισσας κόρης του.

Η «Αργώ» είχε, όμως ξεμακρύνει πολύ. Παρ’ όλα αυτά, ο Αιήτης πρόσταξε τον γιό του Άψυρτο να τους κυνηγήσει κι αν τολμήσει ν’ αποτύχει, θάνατος τον περιμένει από το άσπλαχνο χέρι του ίδιου του τού πατέρα...